συμπαράκλητος

-ον, Α

εκκλ. αυτός που είναι μαζί με τον Παράκλητο, που συνοδεύει τον Παράκλητο («ὡς αὐτοῡ τοῡ Κυρίου Παρακλήτου ὄντος καὶ τοῡ πνεύματος τοῡ ἁγίου συμπαρακλήτου ὄντος ὁμοίως», Επιφάν.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + Παράκλητος «προσωνυμία τού Αγίου Πνεύματος»].